Ermənistan hakimiyyətinin faktiki antirusiya addımları baş nazirin xarici siyasət vektorunda dəyişiklik olmaması və harasa getmək planları ilə bağlı bəyanatları ilə ziddiyyət təşkil edir.
Axar.az xəbər verir ki, bunu Qafqaz üzrə erməni ekspert və siyasi şərhçi Karen İgidyan deyib.
“İndi Baş nazir Paşinyan deyir ki, bizim Rusiya ilə yaxşı münasibətlərimiz var. Bu sözləri “ümumbəşəri dilə” çevirsək, o deməkdir ki, bizim Rusiya ilə münasibətlərimiz çox pisdir. Bunu isə onlarla göstərici sübut edir. Bura Ermənistanın KTMT təlimlərində iştirakdan imtina etməsi, MDB ölkələri liderlərinin görüşünə qatılmaması, KTMT katibinin müavininin kvotasından imtina, Təhlükəsizlik Şurası katibinin ittifaq dövlətinə qoşulmaqdan imtina etdiyimiz üçün cəzalandırıldığımız barədə bəyanatı və s. daxildir. Və bunun fonunda bu adam (Nikol Paşinyan – red.) deyir ki, bizim çox yaxşı münasibətimiz var. Hər şeyin pis olduğu aydındır. Praktika göstərir ki, Ermənistanda hakim qüvvə hansısa obyektin ağ olduğunu deyəndə, çox güman ki, o, qara rəngdədir və hakimiyyətin bəyanatları ilə reallıq arasında belə uyğunsuzluğun olduğunu göstərən çoxlu misallar var. Hakimiyyət danışıqlardan və sülh gündəliyindən danışır, lakin onların fonunda məğlubiyyətlə bitən bir sıra müharibələr başlayır. Paşinyanın dövründə müharibə və məğlubiyyət birləşmiş bir amil kimi qəbul olunmağa başladı. Ermənistanın indiki hakimiyyəti sülh dövrünün gəldiyindən danışanda, bu, məğlubiyyətlərlə müharibələr dövrünün başlanğıcı kimi başa düşülməlidir.
2020-ci il müharibəsinin başlaması ərəfəsində, dəqiq desək, bir-iki gün əvvəl Paşinyan dedi ki, onda elə bir məlumat var ki, yayılsa, Azərbaycan daxildən partlayacaq, “rejim” dayanmayacaq, hər şey dağılacaq. Amma bu məlumat hələ də dərc olunmayıb. Ya Paşinyan ehtiyatla Azərbaycanı məhv olmaqdan qoruyur, ya da onun bu məlumatı yoxdur və yenə yalan danışır”, - o bildirib.
Ekspert qeyd edir ki, 2020-ci ilə qədər erməni cəmiyyəti müharibədən qorxmurdu:
“Keçmiş prezident Sərkisyan bir dəfə demişdi: “Biz müharibədən qorxuruq, amma döyüşməkdən qorxmuruq”. Əslində bizim cəmiyyət müharibə istəmirdi, amma ondan qorxmurdu.
2007-ci il parlament seçkilərində və 2008-ci ildə keçirilən prezident seçkilərində hakimiyyətə gedərkən Paşinyan və ölkənin birinci prezidenti Levon Ter-Petrosyan 7 rayonun Azərbaycana verilməsini, DQMV ərazisinin müəyyən statusla sülhməramlılara verilməsini təklif ediblər. Qarabağ məsələsi ilə qətiyyən məşğul olmaq istəməyiblər. Ter-Petrosyan dedi ki, Ermənistana 80 minlik “nəhəng” ordu lazım deyil, ordu 15 minə endirilməli və boşaldılan vəsait iqtisadiyyata yönəldilməlidir. Ter-Petrosyan və Paşinyan birbaşa danışmadılar, ikinci və üçüncü eşelonda “biz bütün bunları edəndə Rusiya bizə nəyə lazımdır, onu da qovacağıq” fikrini irəli sürdülər. 2008-ci ildə sərhədlərin açılmasından başqa dediklərini demək olar ki, həyata keçiriblər və hazırda Rusiya məsələsi dayandırılıb. Ermənistanda hakim qüvvə hər şeyi edir ki, nəhayət, nə vaxtsa burada daha Rusiyanın bazası olmayacağını bəyan etsin və insanlar bunu qəbul etsin. İndi baş verənlər bir növ artilleriya hazırlığıdır.
Bunlar “şüurun partlaması”, təhlükəsizliyimizi təmin edən rus qoşunlarının “təhlükə”, “Ermənistanın təhlükəsizliyinə təhdid” olduğu deyilən 180 dərəcə dönüşdür. Vətəndaşlar isə artıq buna öyrəşiblər. İndi növbəti manipulyasiya rəvayətləri yayılır: “Rusiya bizə kömək etmir”, “Görün Qarabağda nə baş verib”, “Görün sərhədlərdə nələr baş verir” və s. Bütün bu proseslər Azərbaycandan gələn "təhdidlər" fonunda təhlükəlidir. Bundan başqa, daha bir təhlükə Yaxın Şərqdə vəziyyətin gərginləşməsi ilə bağlıdır. İranla ümumi qarşıdurma başlayarsa, təbii ki, Cənubi Qafqaz “gərginlik nöqtəsinə” çevrilməyə bilməz. Və ilk növbədə Zəngəzur “risk” altındadır”.
